Бул куру сөз эмес. Мен тай-тай басып, нанды “нана” деген кезимде биз Лейлектин борбору Исфанага көчүп келдик. Үйүбүз сегиз бөлмөлүү “орустун узун үйлөрүнөн” эле.
Чыгыш тарабында Момунжан ака менен Гүлнара апа Дилфуза, Толкун, Шухрат деген балдары менен жашашчу. Батыш жагынан биздин үйдүн эшиги ачылчу. Бирок эки үй-бүлөнү бир шыйпырдын астында 17 жыл баккан бул үйдүн эки учун бири-биринен бөлгөн тосмо жок эле.
Ошол муштумдай кезимде досторумдун кимиси кыргыз, кимиси өзбек экенин деле жакшы аңдаган эмес экенмин. Балалыктын ал дүйнөсүндө улут-улут болуп бөлүнүү жат болчу.
Кечкисин Толкун менен ойноп отуруп, алардын үйүндө уктап калсам, ошол эле жерге төшөк салып жаткырып коюшчу. Эрте менен өзүбүздүн үйдөгүдөй алар менен тамактанып, кайра үйгө келе берчүмүн. Алар да биздикинде көп калып калышчу.
Энем кесме жасап, же манты ороп калса, сөзсүз бир чоң илегенге өзүнчө салып, аны кошуналарга атачу. Аны көтөрүп алып, Момунжан аканын үйүнө алып жөнөчүмүн. Алар да палоо басып калышса, бизди унутушчу эмес.
Дилфуза турмушка чыкканда менин бир тууган эжем үйлөнүү тоюнда анын курбусу болгон. Кыз берип, кыз алган той-топурларда атам менен энем алардын конокторун тоскон жакын туугандарындай аксакалдардын башында турушчу. Толкун, Сүйөркул, Шухрат инилерим болуп баарыбыз чогуу отун жарып, самоорго чай кайнатып, кызмат кылчубуз.
Мектепти аяктап, Бишкекке окууга кеткенимде, үй-бүлөм башка үйгө көчүп кетти. Бирок азыр да Исфанада башка кыргыз-өзбектер менен ийиндеш жашап жүрүшөт. Азыр эми ата-энеме барган сайын, мени “биздин мурдагы үйгө” алып барышын суранам. Ал жерде менин балалыгым калган...
Көп жылдар Кыргызстандан сырт жүрүп, кийин кайра ошол “шыйпырлаш” кошуналардыкына бардым. Момунжан ака Толкун уулун ээрчитип, Орусияга иш издеп кетишиптир. Дилфуза турмушка чыгып, өз алдынча түтүн булаткан экен.
Жоолугун башынан ылдый салынган Гүлнара апа төрдө кенже келининин колунан ысык чай ичип, бир үйдүн балпайган байбичеси болуп отурат. Мени көрө коюп, уулу армиядан келгендей төгүлүп-чачылып көзүнө жаш алып тосуп алды...
Чыгыш тарабында Момунжан ака менен Гүлнара апа Дилфуза, Толкун, Шухрат деген балдары менен жашашчу. Батыш жагынан биздин үйдүн эшиги ачылчу. Бирок эки үй-бүлөнү бир шыйпырдын астында 17 жыл баккан бул үйдүн эки учун бири-биринен бөлгөн тосмо жок эле.
Ошол муштумдай кезимде досторумдун кимиси кыргыз, кимиси өзбек экенин деле жакшы аңдаган эмес экенмин. Балалыктын ал дүйнөсүндө улут-улут болуп бөлүнүү жат болчу.
Кечкисин Толкун менен ойноп отуруп, алардын үйүндө уктап калсам, ошол эле жерге төшөк салып жаткырып коюшчу. Эрте менен өзүбүздүн үйдөгүдөй алар менен тамактанып, кайра үйгө келе берчүмүн. Алар да биздикинде көп калып калышчу.
Энем кесме жасап, же манты ороп калса, сөзсүз бир чоң илегенге өзүнчө салып, аны кошуналарга атачу. Аны көтөрүп алып, Момунжан аканын үйүнө алып жөнөчүмүн. Алар да палоо басып калышса, бизди унутушчу эмес.
Дилфуза турмушка чыкканда менин бир тууган эжем үйлөнүү тоюнда анын курбусу болгон. Кыз берип, кыз алган той-топурларда атам менен энем алардын конокторун тоскон жакын туугандарындай аксакалдардын башында турушчу. Толкун, Сүйөркул, Шухрат инилерим болуп баарыбыз чогуу отун жарып, самоорго чай кайнатып, кызмат кылчубуз.
Мектепти аяктап, Бишкекке окууга кеткенимде, үй-бүлөм башка үйгө көчүп кетти. Бирок азыр да Исфанада башка кыргыз-өзбектер менен ийиндеш жашап жүрүшөт. Азыр эми ата-энеме барган сайын, мени “биздин мурдагы үйгө” алып барышын суранам. Ал жерде менин балалыгым калган...
Көп жылдар Кыргызстандан сырт жүрүп, кийин кайра ошол “шыйпырлаш” кошуналардыкына бардым. Момунжан ака Толкун уулун ээрчитип, Орусияга иш издеп кетишиптир. Дилфуза турмушка чыгып, өз алдынча түтүн булаткан экен.
Жоолугун башынан ылдый салынган Гүлнара апа төрдө кенже келининин колунан ысык чай ичип, бир үйдүн балпайган байбичеси болуп отурат. Мени көрө коюп, уулу армиядан келгендей төгүлүп-чачылып көзүнө жаш алып тосуп алды...
